Trening uważności (mindfulness) jest formą aktywności mentalnej, która ćwiczy i rozwija mózg. Ma to wiele pozytywnych konsekwencji. Przede wszystkim rozwija samoświadomość, pozwala wejrzeć w siebie i widzieć własny umysł oraz pozwala na przyglądanie się swoim intencjom, jak również rozwija rozumienie siebie i autorefleksję. Regularnie praktykujący staje się poprzez pogłębione rozumienie siebie i kontakt z własnym wewnętrznym doświadczeniem „szefem” własnego umysłu.
Kolejnym bardzo ważnym elementem, który jest rozwijany poprzez uważność to zwiększenie umiejętności samoobserwacji. Kiedy praktykujący wykonuje trening uważności i zauważa jak jego umysł – co jest nieuchronne – gdzieś się oddala i zanurza się w jakiś myślach, fantazjach lub wyobrażeniach. Gdy łapie się na tym, to wtedy dzieje się coś bardzo ważnego, w tym momencie stał się on obserwatorem własnego wewnętrznego procesu. Uważność rozwija „myślenie o myśleniu”. Praktykujący był w stanie „zobaczyć” swoją myśl, bo oddzielił się od swojej myśli – JA i myśl, coś jest ponad myślą. Ten akt „łapania własnych myśli” ma – dla mnie –niesamowite znaczenie, bo poprzez rozwój samoobserwacji rozwija się nasza samoświadomość, która jest kluczem do osobistej zmiany. Dodatkowo zanurzenie się w praktyce uważności pozwala na lepszy kontakt z wewnętrznym doświadczeniem oraz na harmonijne „dostrojenie” się do siebie. Ponadto dzięki praktykowaniu nieoceniającej obserwacji można rozwinąć pozytywny stosunek do samego siebie nacechowany współczuciem i zrozumieniem.
Jak już wcześniej napisałem w innym artykule – uważność (mindfulness) rozwija i powoduje zmiany w mózgu (neuroplastyczność). Jednak to co jest ciekawe, jakiego rejonu mózgu dotyczy ta zmiana. Daniel Siegel podaje, że praktykowanie uważności przyczynia się do powiększania i rozwoju środkowych obszarów przedczołowych, które odgrywają istotną rolę w regulacji emocjonalnej. Te obszary w mózgu są odpowiedzialne za współbrzmienie z innymi oraz regulowanie samych siebie, czyli wpływanie na własne emocje i stan wewnętrzny.